Köttur, kál og kjöt : um bogfrymilssótt, meðgöngu og nýbura

Abstract

Í starfi mínu við mæðravernd hef ég oft fengið fyrirspurnir frá barnshafandi konum um Bogfrymilssótt (Toxoplasmosis) og margar verið kvíðnar vegna þess að þær hafi verið í nánum samvistum við ketti. Margar hafa jafnvel talið að þær yrðu að láta lóga dýrunum til að vera öruggar. Í niðurstöðum rannsóknar Cook, Gilbert, Buffolano og fl. (2000) kemur fram að mikilvægt sé að bæta gæði og samfellu í þeim upplýsingum sem konur fá um Bogfrymilssótt á meðgöngu. Ekki hefur verið gerð nein könnun á tíðni Toxoplasmasmits í íslensku þjóðinni, þótt skoðuð hafi verið tíðni sníkjudýra í sandkössum í Reykjavik (Heiðdís Smáradóttir og Karl Skírnisson, 1996). Það væri for-vitnilegt að skoða tíðni sjúkdómsins nánar hér á landi og þá sérstaklega hversu algengt er að konur taki smit á meðgöngu. Þess má geta að í Danmörku er öllum nýburum boðið upp á skimun fyrir Bogfrymilssótt um leið og tekið er blóð íPKU rannsókn (Petersen, E. og Lebech, M., 1998). Í nóvemberhefti „Tidsskrift for Jordemodre" 108. árg. 1998, birtist grein um Bogfrymilssótt eftir Eskild Petersen og Morten Lebech, lækna á Statens Serum Institut í Danmörku. Við gerð þessarar greinar hef ég að miklu leiti stuðst við grein þeirra en get annarra heimilda eftir því sem við á.