Takmörkun meðferðar á gjörgæsludeild

Abstract

Inngangur: Aukin þekking í læknisfræði og tækni gerir kleift að bjarga lífi fleiri sjúklinga en áður. Ýmis siðfræðileg viðhorf hafa einnig breyst og við sérstakar aðstæður getur komið til álita að takmarka meðferð. Á Borgarspítalanum voru leiðbeiningar um takmörkun á meðferð formlega teknar upp árið 1992 og í framhaldi af því gerð könnun. Tilgangurinn var að athuga hversu oft takmörkun á meðferð sjúklinga var beitt á gjörgæsludeild, hverjar voru ástæður, hverjir tóku ákvörðunina, hvernig skráningu var háttað og hvernig leiðbeiningarnar voru notaðar. Efniviður og aðferðir: Sjúklingar á gjörgæsludeild spítalans sem fengu takmarkaða meðferð árið 1993. Þegar slík ákvörðun lá fyrir var fyllt út til þess gert eyðublað sem síöan var yfirfarið ásamt sjúkraskrám viðkomandi sjúklinga. Niðurstöður: Árið 1993 innrituðust 606 sjúklingar á gjörgæsludeild Borgarspítalans. Meðferð var takmörkuð hjá 25 sjúklingum (4%). Meðalaldur var 67,6 ár. Ástæður fyrir takmörkun á meðferð voru vanstarfsemi taugakerfisins í 15 tilfellum, sjö sinnum vegna fjölkerfabilunar og þrisvar vegna vanstarfsemi hjartans. Flestir sjúklinganna lögðust strax á gjörgæsludeild við komu á spítalann. Ákvörðun um takmörkim meðferðar tók sérfræðingur þeirrar deildar sem sjúklingur var skráður á, oftast í samráði við gjörgæslulækni og ættingja. Þegar ákvörðunin var tekin voru 22 sjúklingar án meðvitundar. Tuttugu og einn sjúklingur lést á gjörgæsludeild, fjórir útskrifuðust á legudeildir. Umræða: Miðað við erlendar kannanir er takmörkun meðferðar beitt sjaldnar hér og síðar í veikindum sjúklings. Skráning mætti vera ítarlegri í sumum tilfellum