Hafa verkir eftir fæðingu áhrif á tengslamyndun móður og barns?

Abstract

Flestir upplifa verki. Þeir geta verið þreytandi og truflandi. En hvað gerir þetta móður með nýfætt barn? Hvernig gengur henni að tengjast þessari nýju manneskju þegar henni sjálfri líður illa? Höfundur hefur sjálfur sinnt sængurkonu með það mikla verki að ekkert annað komst að. Þegar verkjastillingu var loksins náð var þessi kona uppgefin og steinsofnaði. Samskiptin við barnið voru því lítil og í þau fáu skipti sem konan var verkjalaus og vakandi, þá gat hún ekki einu sinni litið í áttina að barninu. Hún firrtist við að hafa það í herberginu eða að heyra í því. Það kom á daginn að hún tengdi barnið við verkina. Á endanum löguðust verkir sængurkonunnar og hún varð orkumeiri. Með mikilli hvatningu og stuðningi fjölskyldu, vina og starfsfólks samþykkti hún að reyna að hafa barnið hjá sér og fljótlega fór henni að líða vel með barnið hjá sér. Góð tengslamyndun hófst á endanum en sérstakt eftirlit var sett upp hjá ljósmóður út af því hve illa þetta byrjaði. Í þessari grein sem byggir á fræðilegri ritgerð úr námskeiðinu Inngangur að ljósmóðurfræði verður athugað hvort tengsl séu milli verkja móður og tengslamyndunar hennar við barnið sitt.