Slagbilsóhljóð aldraðra á íslensku bráðasjúkrahúsi : algengi, orsakir og áreiðanleiki klínískrar greiningar

Abstract

Tilgangur rannsóknarinnar var að meta faraldsfræði, orsakir, næmi og sértæki klínísks mats slagbilsóhljóða aldraðra. Rannsóknin tók til 101 sólarhrings frá febrúar 1993 til febrúar 1994. Efniviðurinn var 213 sjúklingar eldri en 80 ára innlagðir bráðainnlögn á lyflækningadeild Borgarspítalans. Sextán voru útilokaðir vegna þekktra hjartalokusjúkdóma en ekki náðist að skoða aðra 44 af ýmsum óviðráðanlegum orsökum. Deildarlæknir skoðaði 153 sjúklinga, meðalaldur var 85 ±4 ár (á bilinu 79-101), 61% voru konur. Síðan voru allir tiltækir sjúklingar með slagbilsóhljóð hlustaðir af tveimur sérfræðingum og gerð tvívíddar- og Dopplerómun af hjarta. Deildarlæknir greindi slagbilsóhljóð hjá 80 sjúklingum, það er 53% áttræðra og eldri sem hlustaðir voru, 61% kvenna en 40% karla, kynstaðlað (p<0,025). Hjartaómskoðun var gerð hjá 57 og greindust átta (14%) með ósæðarþröng, skilgreind sem hámarksþrýstingsfall ^30 mmHg; 44 (77%) höfðu ósæðarlokukölkun með minna þrýstingsfalli, en 25 (44%) höfðu míturlokuleka, þar af 1° af 4° í 19 af 25 tilfellum. Næmi og sértæki klínískrar skoðunar lækna með tilliti til ómskoðunar var: Fyrir ósæðarþröng, næmi 62-100% og sértæki 71-77%, fyrir ósæðarlokukölkun, næmi 54-56%, sértæki 85-92% og fyrir míturlokuleka, næmi 24-52%, sértæki 69-97%. Slagbilsóhljóð eru algeng hjá öldruðum, algengari í konum en körlum og tengjast oftast ósæðarlokukölkun en þó í umtalsverðum minnihluta ósæðarþröng. Tvívíddar- og Dopplerómun er hjálpleg við greiningu á ósæðarþröng, í ljósi þess að greiningin er erfið, þar sem ósértæk slagbilsóhljóð ósæðarlokukölkunar og minni háttar míturlokuleki eru yfirgnæfandi algeng. Niðurstöðurnar eru sambærilegar við það sem lýst hefur verið í erlendum rannsóknum.