Breytingar í starfsemi ósjálfráða taugakerfisins hjá karlmönnum með insúlínháða sykursýki

Abstract

Breytingar á starfsemi ósjálfráða taugakerfisins hjá sykursjúkum hafa áhrif á lífshorfur og geta leitt til aukinnar hættu á skyndidauða. Markmiðið með rannsókninni, sem hér er skýrt frá, var að meta útbreiðslu breytinga á starfsemi ósjálfráða taugakerfisins hjá sjúklingum með insúlínháða sykursýki og kanna tengsl þeirra við aðra fylgikvilla sykursýki og blóðsykursstjórnun. Rannsóknin náði til 41 karlmanns á aldrinum 18-50 ára (meðalaldur 34 ±8 ár), er höfðu haft sykursýki í eitt til 43 ár (meðaltal 13 ±10 ár) og voru án háþrýstings eða einkenna um hjartasjúkdóm. Viðmiðunarhópur samanstóð af 18 heilbrigðum mönnum á sambærilegum aldri. Hjartsláttar- og blóðþrýstingsstjórnun ósjálfráða taugakerfisins var metin með tölvuforriti, titringsskyn með stöðluðu mælitæki (Biothesiometer) og framkvæmt var áreynslupróf. Sykursjúkir höfðu oftar óeðlilega svörun í ósjálfráða taugakerfinu en viðmiðunarhópurinn (39% á móti 6%, p<0,01). Tíðni taugabreytinga jókst í réttu hlutfalli við þann tíma sem sykursýkin hafði varað (r=0,34, p<0,05), en sýndi ekki marktæka fylgni við HbAl gildi (r=0,21, p=0,19). Sjúklingar með taugabreytingar voru yngri er sykursýkin greindist (p<0,05), höfðu haft hana lengur (p<0,01), voru með verra titringsskyn (p<0,05), hærri tíðni sykurfalla (p<0,05), höfðu oftar blóðþurrðarhelti (claudicatio intermittens) (p<0,01), hærri hvíldarpúls (p<0,05) og gengu skemur á traðkmyllu (p<0,05). Við hámarksáreynslu hækkaði slagbilsþrýstingur minna (p<0,05) og tilhneiging var til lægri lagbilsþrýstings (p=0,08). Eftir því sem sykursýkin hafði staðið lengur jukust augnbotnabreytingar (p<0,001), skerðing á titringsskyni (p<0,05), breytingar í ósjálfráða taugakerfinu (p<0,05) og stigun heildarskemmda í taugakerfi, augum og nýrum (p<0,001), sem hafði þó ekki marktæka fylgni við blóðsykursstjórnun. Rannsóknin sýnir að sjúklingar með insúlínháða sykursýki eru oft með óeðlilega starfsemi í ósjálfráða og útlæga taugakerfinu, er versnar eftir því sem veikindin standa lengur, jafnvel þótt sjúklingar séu einkennalausir.