Hvenær hættir lífið að vera líf?
| dc.contributor.author | Sigfinnur Þorleifsson | |
| dc.date.accessioned | 2009-07-06T14:39:21Z | |
| dc.date.available | 2009-07-06T14:39:21Z | |
| dc.date.issued | 1995-01-01 | |
| dc.date.submitted | 2009-07-06 | |
| dc.identifier.citation | Læknablaðið 1995, 81(1):62-5 | en |
| dc.identifier.issn | 0023-7213 | |
| dc.identifier.uri | http://hdl.handle.net/2336/72589 | |
| dc.description | Neðst á síðunni er hægt að nálgast greinina í heild sinni með því að smella á hlekkinn View/Open | en |
| dc.description.abstract | Hvenær hættir lífið að vera líf? Áður en lengra er haldið er rétt að taka það fram, sem er næsta sjálfgefið, að sá sem þetta ritar veit ekki svarið við þeirri spurningu, sem er yfirskrift þessara orða og þekkir raunar engan, sem veit þaö. Sú staðreynd breytir þó engu um nauösyn þess að spyrja og hún brýnir okkur raunar til að leita svara við þessari spurningu með öllum tiltækum ráðum. Í helgiriti gyðinga, Talmud, segir af förumanni, sem fór út fyrir borgarmúrana. Hann gekk lengi dags í auðninni þar sem fátt var um kennileiti og fyrr en varði var hann orðinn rammvilltur og vissi ekki hvert skyldi stefna til að rata aftur heim. Hann hélt samt áfram að leita þar til hann var orðinn örmagna og úrkula vonar. Þá sá hann ógreinilega þúst bera við sjóndeildarhringinn og þegar þústin færðist nær endurnærðist hann til líkama og sálar. Þetta var þá förumaður eins og hann. Og hann hraðaði sér til móts við komumann fagnandi skrefum: Loksins, loksins gæti hann fengið hjálp til að komast aftur heill heim. En komumaður reyndist einnig vera villtur. Tveir vegvilltir menn í auðninni tóku tal saman og fundu styrk í hvor öðrum. Í sameiningu gætu þeir útilokað margar leiðir, sem höfðu endað í vegleysu og í sameiningu gætu þeir verið vonbetri um að finna réttu leiðina heim. | |
| dc.language.iso | is | en |
| dc.publisher | Læknafélag Íslands, Læknafélag Reykjavíkur | en |
| dc.relation.url | http://www.laeknbladid.is | en |
| dc.subject | Siðfræði | en |
| dc.subject | Líknardauði | en |
| dc.subject | Verklagsreglur | en |
| dc.subject | Leiðbeiningar | en |
| dc.subject.mesh | Euthanasia | en |
| dc.subject.mesh | Ethics | en |
| dc.subject.mesh | Decision Making | en |
| dc.title | Hvenær hættir lífið að vera líf? | is |
| dc.type | Article | en |
| dc.identifier.journal | Læknablaðið | en |
| refterms.dateFOA | 2018-09-12T17:52:10Z | |
| html.description.abstract | Hvenær hættir lífið að vera líf? Áður en lengra er haldið er rétt að taka það fram, sem er næsta sjálfgefið, að sá sem þetta ritar veit ekki svarið við þeirri spurningu, sem er yfirskrift þessara orða og þekkir raunar engan, sem veit þaö. Sú staðreynd breytir þó engu um nauösyn þess að spyrja og hún brýnir okkur raunar til að leita svara við þessari spurningu með öllum tiltækum ráðum. Í helgiriti gyðinga, Talmud, segir af förumanni, sem fór út fyrir borgarmúrana. Hann gekk lengi dags í auðninni þar sem fátt var um kennileiti og fyrr en varði var hann orðinn rammvilltur og vissi ekki hvert skyldi stefna til að rata aftur heim. Hann hélt samt áfram að leita þar til hann var orðinn örmagna og úrkula vonar. Þá sá hann ógreinilega þúst bera við sjóndeildarhringinn og þegar þústin færðist nær endurnærðist hann til líkama og sálar. Þetta var þá förumaður eins og hann. Og hann hraðaði sér til móts við komumann fagnandi skrefum: Loksins, loksins gæti hann fengið hjálp til að komast aftur heill heim. En komumaður reyndist einnig vera villtur. Tveir vegvilltir menn í auðninni tóku tal saman og fundu styrk í hvor öðrum. Í sameiningu gætu þeir útilokað margar leiðir, sem höfðu endað í vegleysu og í sameiningu gætu þeir verið vonbetri um að finna réttu leiðina heim. |
