Gáttatif og blóðþynning

Abstract

Sjúklingar með gáttatif (atrial fibrillation) eru í aukinni áhættu á að fá heilablóðfall, mismikið eftir því hvaða hjartasjúkdómur er orsakavaldur. Gáttatif er algeng hjartsláttartruflun og hafa erlendar rannsóknir sýnt að það sé til staðar hjá 2-4% þeirra sem eru komnir yfir sextugt (1). Íslensk rannsókn sýndi að tíðni gáttatifs í aldurshópum 32-64 ára var 0,28% (2). Þeir sem hafa gáttatif vegna lokusjúkdóms eftir gigtsótt eru í hvað mestri hættu á að fá segarek frá hjarta. Hjá þeim er áhættan um það bil sautjánföld miðað við þá sem eru í reglulegum takti (3). Hjá sjúklingum með gáttatif sem ekki tengist hjartalokusjúkdómi er hins vegar allt að fimmfalt aukin áhætta á segareki (4) og árleg hætta á segareki er á bilinu 3¬8% (5-7). Flestir telja að meðhöndla eigi með blóðþynningarlyfjum þá sjúklinga sem hafa gáttatif vegna lokusjúkdóms. Hins vegar hefur talsverð óvissa ríkt um hvort og hvernig meðhöndla eigi þá sem hafa gáttatif án lokusjúkdóms. Á undanförnum árum hafa birst niðurstöður úr fjórum stórum rannsóknum þar sem könnuð hafa verið áhrif blóðþynningarlyfja til þess að draga úr tíðni segareks hjá sjúklingum með gáttatif án hjartalokusjúkdóms (5-8). Þrjár þessara rannsókna hafa sýnt fram á marktæka minnkun segareks hjá sjúklingum með gáttatif (5-7)(sjá töflu), en þeirri fjórðu var hætt fyrr en ráðgert var er þær niðurstöður urðu kunnar (8).