Nauðsyn slysavarna [ritstjórnargrein]

Abstract

Líklegt má telja, að höfundi þessa leiðara hafi verið ætlað það hlutverk að draga ályktanir af meginniðurstöðu könnunar þeirra Hólmfríðar Gunnarsdóttur og Vilhjálms Rafnssonar á dauðaslysum á sjó (drukknanir sjómanna) á árabilinu 1966 til 1986. Könnunin/rannsóknin birtist í þessu blaði og þar segir meðal annars orðrétt: »Niðurstöður þessarar rannsóknar sýna að þrátt fyrir átak í slysavörnum hefur dauðaslysum á sjó, þar á meðal drukknunum, ekki fækkað svo óyggjandi sé.« Þessi staðhæfing hlýtur að valda starfsmönnum Slysavarnafélags Íslands og slysavarnafólki öllu talsverðu hugarangri. Getur verið, að 60 ára barátta fyrir bættum slysavörnum hafi ekki borið árangur? Það er ekki viðunandi að draga slíka ályktun, en niðurstaðan vekur hins vegar fjölmargar spurningar. Það má til dæmis velta því fyrir sér hvort ný tækni, öflugri vélar, auknar kröfur um afköst, gífurlegt vinnuálag og núverandi fiskveiðistefna hafi aukið hættu á slysum. Eða getur verið, að nauðsynlegar slysavarnir hafi að einhverju leyti setið á hakanum af því að þær kosta peninga? Eru slysin kannski fórnarkostnaður kröfunnar um aukna þjóðarframleiðslu og meiri þjóðartekjur?