Persónuleikaraskanir á geðdeildum

Abstract

Það var með tilkomu DSM-III (Diagnostic and statistical manual of mental disorders 3ja útgáfa 1980) þ.e. bandaríska geðgreiningakerfinu 3ju útgáfu, sem reynt var að staðla flokkun á persónuleikaröskunum. Byggðist hún aðallega á flokkun Schneiders (1923) og var þar með farið að skrá persónuleikaraskanir sérstaklega jafnhliða öðrum geðgreiningum. Var kveðið á um að persónuleikaraskanir skyldu vera skráðar á sérstakan „öxul" (Axis II) en aðrar geðraskanir, þ.m.t. þunglyndi, geðklofi, kvíðasjúkdómar, fíknisjúkdómar o.s.frv., skyldu vera á öðrum „öxli" (Axis I). Þessi ráðstöfun varð til þess að beina athygli að persónuleikaröskunum og hvetja menn til að taka afstöðu, hvort viðkomandi sjúklingur gæti þjáðst af persónuleikaröskun eða ekki, og varð til þess að rannsóknum á þessu sviði hefur fleygt fram. Það sem helst er tekist á um í vísindasamfélaginu í dag er hvernig betrumbæta skuli greiningu og flokkun, og er víst að þar munum við sjá miklar breytingar í næstu greiningarkerfum, bæði ICD (International Classification of Diseases)kerfinu og DSM.